Fredro Seweryn (1785–1845), oficer napoleoński. Drugi syn Jacka i Marii z Dembińskich, starszy brat komediopisarza. Ur. 6 XII w Nienadowej w Przemyskiem. Kończył szkoły we Lwowie. W r. 1805 po śmierci matki wysłany został do Puław. Na wieść o wkroczeniu Francuzów przekradł się przez granicę i w listop. 1806 wstąpił do wojska jako podporucznik w 2. p. piechoty. Skończył kampanię w stopniu porucznika i w kwietniu 1807 przeszedł do nowo tworzonego pułku lekkokonnych gwardii. Z kampanii r. 1808 wyniósł ranę spod Avignano i stopień kapitana. Bił się pod Wagram, po czym otrzymał legię hon., a w r. 1810 krzyż polski. Jedyny z całego wojska polskiego przedstawiany był do projektowanego w r. 1809 orderu »reunion«. W r. 1810 bawił na urlopie w kraju, przywiózł stąd do swego pułku relację o postępach organizacji jazdy w Księstwie Warszawskim. W r. 1812 ruszył w pole już jako szef szwadronu, pchnięty naprzód z Drezna do Warszawy dla przyśpieszenia organizacji remontów. Odbył tylko pierwszą część kampanii rosyjskiej, gdyż z Witebska odesłano go z powrotem do Gdańska dla formowania 5. szwadronu lekkokonnych. Wypełniwszy zadanie mimo licznych trudności, podążył z tym szwadronem na Litwę i spotkał pułk 4 XII 1812 w odwrocie pod Smorgoniami. Eskortował następnie cesarza, który tu opuścił armię, ze Smorgoń do Wilna. Resztę zimy kwaterował w Poznańskiem trudniąc się mundurowaniem pułku. Bił się pod Dreznem. 17 IX 1813 pod Peterswalde zniósł we wspaniałej szarży 5 szwadronów huzarów i wziął do niewoli syna gen. Blüchera; nagrodzony za to krzyżem oficerskim legii. Wkrótce potem dostał się sam do niewoli, a w r. 1814 wziął z wojska dymisję. Osiadł w swych dobrach Nowosiółki w pow. rudeckim. W r. 1831 dwaj jego młodsi bracia: Henryk (1799–1867) i Edward (1803–78) poszli do powstania, wrócili jako rotmistrze, z krzyżami virtuti. Seweryn pozostał w domu, ale uczestniczył w komitecie lwowskim, który organizował pomoc Galicji dla powstania. W r. 1833 został wciągnięty do tajnego Związku Jedności Narodowej, organizowanego w porozumieniu z Adamem Czartoryskim, i wszedł do galicyjskiej Rady Prowincjonalnej. Wycofał się z tej organizacji po opanowaniu jej przez zaliwsczyków. Odtąd stronił od polityki. W 1845 wraz z 3 innymi ziemianami złożył w Gubernium memoriał protestujący przeciw działalności towarzystw wstrzemięźliwości, »jako zagrażającej porządkowi społecznemu«. Należał do tych, którzy przekazali J. Kossakowi tradycję pułku szwoleżerów; Kossak uwiecznił na płótnie szarżę pod Peterswalde. Z żony Domiceli z Konarskich zostawił jedyną córkę Sewerynę, za Ludwikiem Skrzyńskim.
Złota Księga XVII, 94, 121; Fredro A., Trzy po trzy, W. 1880, 117, 164; Fredro J. A., Dwa rozdziały ze wspomnień, Przegląd Polski t. 126, 1898, s. 388–92; Jabłonowski L., Złote czasy i wywczasy, Lw. 1920, 64; Chłędowski K., Z przeszłości naszej i obcej, Lw. 1935; Rembowski A., Źródła do hist. pułku lekkokonnego, W. 1899, (tamże portret); Dutkiewicz I., Austria wobec powst. listopadowego, Kr. 1933; Gadon L., Emigracja polska, Kr. 1901, II.
Stefan Kieniewicz